«28 Σεπτέμβρη, 28 Οκτώβρη…
Οι μέρες περνούν. Και νιώθεις θεατής, άγαλμα που παρατηρεί απλά. Γιατί;
Κάποτε δάκρυζες στο άκουσμα μιας νότας, μιας μελωδίας και ξεκινούσες ασυναίσθητα να χορεύεις στο ρυθμό. Τώρα νιώθεις μουδιασμένη. Κι όμως πάλι ασυναίσθητα σχηματίζεις το καλύτερό σου coup de pied με την πρώτη ευκαιρία.
Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Σήκω. Αμέσως. Χωρίς αναβολή. Φόρεσε τη στολή σου. Τη στολή ευτυχίας. Έτσι την ονόμαζες. Θυμάσαι; Φτιάξε τον περιποιημένο σου κότσο. Έτοιμη. Μουσική παρακαλώ! Δες! Χορεύεις ξανά.»
Όλοι μας έχουμε μια μεγάλη αγάπη στη ζωή. Η δική μου είναι ο χορός, το μπαλέτο. Γιατί από μικρή η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από το μπαλέτο. Ήταν αυτό που ήθελα να ακολουθήσω πάντα. Διάλεξα τελικά άλλη πορεία, δεν είμαι σίγουρη γιατί. Έχω μια ιδέα. Αλλά δε θα την ομολογήσω ευθέως. Θα την αφήσω να εννοηθεί…
Προσπαθώ να περάσω ένα σπουδαίο μήνυμα στην κόρη μου. Να καταλάβει ότι αυτά που επιλέγει θα πρέπει να τα επιλέγει με πάθος. Να τα θέλει με την ψυχή της. Στη σκέψη τους να μένει ξάγρυπνη. Να γεμίζουν το μυαλό, την καρδιά της. Να ζωγραφίζουν τόσο πλατύ χαμόγελο στα χείλη της που όλοι να αναρωτιούνται τι σκέφτεται.
Εμείς ως γονείς θα είμαστε δίπλα της. Θα την αγαπάμε το ίδιο είτε γίνει πυρηνική επιστήμονας είτε γίνει ζωγράφος. Ναι. Θέλουμε να είναι ευτυχισμένη και να ζει καλά. Να μην της λείπει τίποτα. Να δείτε πόσα θα της λείπουν αν κάνει ότι της επιβάλλουμε ως πιο…σωστό! Πρώτα από όλα δεν θα είναι ο εαυτός της. Αλλά θα είναι το καλό παιδί! Και λοιπόν; Πόσο θα κρατήσει αυτό; Και μετά;
Τι προτιμάτε για το δικό σας παιδί; Μια σκυθρωπή, δυστυχισμένη και ίσως επιτυχημένη φιγούρα; Ή έναν λαμπερό, ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο άνθρωπο; Πόσοι από εσάς κάνατε επιλογές γιατί αυτές θα έκαναν τους γύρω σας χαρούμενους και εσάς περισσότερο αποδεκτούς; Σταθείτε δίπλα στα παιδιά σας. Καθοδήγηση θέλουν σίγουρα. Όχι καταπίεση. Μην επιβάλετε. Δείξτε τους απλά την κατεύθυνση με αγάπη. Τον δρόμο τους θα τον βρουν. Ξέρουν.
