Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων

0
Η πλατεία του χωριού μου στολισμένη

Κοντεύουν Χριστούγεννα και νιώθω μια μελαγχολία, ίσως επειδή φέτος δε τα περιμένω με την ίδια λαχτάρα. Όλοι έχουν στολίσει τα σπίτια και τα καταστήματα τους και η πόλη τώρα έχει μια γιορτινή εικόνα. Τα παιδιά μετράνε αντίστροφα και φυσικά ετοιμάζουν το γράμμα για τον Άγιο Βασίλη.

Και στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων, τότε που ήμουν και εγώ παιδί.. Τότε που περίμενα  και εγώ με τόση λαχτάρα να έρθουν τα Χριστούγεννα και να στολίσουμε το δέντρο, να πούμε τα κάλαντα, να μη πάμε σχολείο για 15 μέρες κλπ.

Θυμάμαι το μπαμπά μου να φέρνει στο σπίτι το φρεσκοκομμένο δέντρο, γιατί στο χωριό στολίζαμε πεύκο ή κυπαρίσσι που κόβαμε μόνοι μας από το βουνό,  και να γεμίζει το σπίτι από μυρωδιές πρασινάδα και ρετσίνι. Μια μυρωδιά που δε θα ξεχάσω ποτέ. Τα στολίδια τότε ήταν γυάλινα, έσπαγαν με το παραμικρό και φυσικά γινόντουσαν χίλια κομματάκια, οπότε τα πιάναμε πολύ προσεχτικά με την αδερφή μου για να μην έχουμε απώλειες! Πρώτα τοποθετούσαμε τα πολύχρωμα φωτάκια και ύστερα μια μια τις μπάλες, όλες χρωματιστές που έλαμπαν σαν έπαιρναν τη θέση τους στο δέντρο. Τελευταίο τοποθετούσαμε το βαμβάκι και το “βαφτίζαμε” χιόνι.Και όταν ήταν έτοιμο που άρεσε να κλείνω τα φώτα και να χαζεύω τα πολύχρωμα φωτάκια που αναβόσβηναν ρυθμικά και λαμπερά.

Εγώ βέβαια επειδή ήμουν και ολίγον τι της καλλιτεχνίας δε μου αρκούσε μόνο το δέντρο έπρεπε να στολίσω και έξω την είσοδο. Ξεκινούσα το πρωί και μέχρι να έρθει ο μπαμπάς μου από τη δουλειά τα είχα όλα έτοιμα. Κρεμούσα φωτάκια, γιρλάντες , άγιο βασίληδες (ναι δε μου έφτανε μόνο ένας) φωτάκια στις γλάστρες , φιόγκους και έκανα την είσοδο του σπιτιού να λάμπει. Ακόμα αναρωτιέμαι πως κατάφερνα να συνδέσω όλα αυτά με το ρεύμα γιατί έξω δεν είχε μπρίζα, όμως για να σας γράφω τώρα μάλλον καλά τα έκανα!

Μετά τον στολισμό σαν παιδί και εγώ ανυπομονούσα να πω τα κάλαντα. Θυμάμαι ξυπνούσα πρωί πρωί με την αδερφή μου και πηγαίναμε πόρτα πόρτα να πούμε τα κάλαντα με το τρίγωνο μας. Όλα τα σπίτια μας άνοιγαν και μπορώ να πω ότι σε μερικά μας περίμεναν κιόλας. Όλο το χωριό πλημμύριζε από παιδικές φωνούλες που έδινε στο χωριό μια ζεστασιά και συνάμα χαρά. Στο τέλος της ημέρας η έγνοια μας ήταν να μετρήσουμε πόσα χρήματα μαζέψαμε, όπως όλα τα παιδάκια φαντάζομαι. Φυσικά φτιάχναμε και τα γλυκά μας κουραμπιέδες και μελομακάρονα , αλλά εμείς στη Λευκάδα φτιάχναμε τη Παραμονή Πρωτοχρονιάς και τη παραδοσιακή μας λαδόπιτα. Ακόμα έχω την εικόνα της γιαγιάς μου στο μυαλό μου να την ανακατεύει και εμείς να περιμένουμε όλο αγωνία πότε θα μας πει να ρίξουμε μέσα τα κέρματα.

Όλες τις γιορτινές μέρες τρώγαμε στο παππού και τη γιαγιά. Ήταν τόσο όμορφη αυτή η οικογενειακή στιγμή μαζεμένοι όλοι γύρω από το γιορτινό τραπέζι γεμάτο καλούδια! Μου λείπουν αυτές οι μέρες και από φέτος θα μου λείπουν ακόμα περισσότερο.. Ανυπομονούσαμε να έρθει η Πρωτοχρονιά για να πάρουμε τα δώρα μας από τον “Άγιο Βασίλη” , τους γονείς μας και τη στρούνα από το παππού και τη γιαγιά. Ήξερα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, αλλά  ένιωσα μεγάλη χαρά όταν μια χρονιά κάποιος από το χωριό είχε ντυθεί Άγιος Βασίλης και μοίρασε δώρα σε όλα τα παιδιά του χωριού και πήρα ένα ρομποτάκι στα χέρια μου. Το πρόσεχα σαν τα μάτια μου.

Μου άρεσε να βγαίνω στη πλατεία του χωριού και να τη βλέπω στολισμένη. Η μόνιμη μου έγνοια ήταν αν θα χιονίσει. Καημό το είχα να κάνουμε μια χρονιά Χριστούγεννα με χιόνι. Ή θα χιόνιζε πρίν τις γιορτές ή μετά. Πάντως κρύο έκανε τσουχτερό!

Αυτές τις μέρες λοιπόν αναπολώ και νοσταλγώ.. Αναπολώ τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων και νοσταλγώ τα Χριστούγεννα στο χωριό όπως παλιά! Κάθομαι τα σκέφτομαι και βουρκώνω από χαρά που είχα τη τύχη να τα ζήσω και σήμερα να τα μοιράζομαι μαζί σας και από λύπη γιατί δε θα τα ξαναζήσω όπως τότε. Είναι όμως πολύ ωραίο να έχουμε τέτοιες αναμνήσεις, και πρέπει να τις μοιραστούμε με τα παιδιά μας. Να μάθουν τα ήθη και τα έθιμα μας και  φυσικά να δημιουργήσουν και αυτά αναμνήσεις σαν τις δικές μας. Ναι, αυτά τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων δε θα τα ξεχάσω ποτέ και θα είναι πάντα χαραγμένα στη ψυχή και το μυαλό μου.