Οι όροι δυσλεξία, δυσγραφία, δυσαριθμησία, «διάσπαση προσοχής» ή «υπερκινητικότητα» έχουν γίνει ευρέως γνωστοί τα τελευταία χρόνια.
Διαβάστε επίσης: Λογοθεραπεία: Πότε είναι απαραίτητη;
Δυστυχώς, οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται πλέον κατά κόρον, χωρίς -αρκετές φορές- το παιδί να φέρει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μαθητή με «δυσλεξία ή διάσπαση προσοχής». Γενικότερα, κατά τη γνώμη μου αυτοί είναι όροι – ταμπέλες που δεν θα πρέπει να ακολουθούν τα παιδιά. Ακόμα και στην περίπτωση που ένα παιδί έχει δυσλεξία ή οποιαδήποτε άλλη μαθησιακή δυσκολία, οι όροι αυτοί δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται ούτε από τους γονείς ούτε από τους ειδικούς, και αυτό γιατί στιγματίζουμε τα παιδιά και τους επιβάλλουμε μια αίσθηση διαφορετικότητας από τα άλλα παιδιά.
Κατά τη γνώμη μου το πιο σωστό είναι να εντοπίζουμε τις δυσκολίες που έχει το παιδί, να τις εξηγούμε στους γονείς και να δουλεύουμε πάνω σε αυτές εξατομικευμένα. Το αν έχει δυσλεξία ή κάποια άλλη μαθησιακή δυσκολία νομίζω ότι αφορά περισσότερο τον ειδικό που δουλεύει με το παιδί και τον δάσκαλό του.
Διαβάστε επίσης: Mαθησιακές Δυσκολίες: Η αποδοχή, η ανίχνευση και η αντιμετώπισή τους
Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι ασθένεια, αλλά μια δυσκολία στην επεξεργασία γλωσσικών πληροφοριών, στον γραπτό και προφορικό λόγο, που αντιμετωπίζονται.
Εφόσον, ο γονιός αποδεχτεί αυτές τις δυσκολίες του παιδιού, θα μπορέσει να το βοηθήσει έμπρακτα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, η διάγνωση να γίνει ταμπέλα για το παιδί..εξάλλου το παιδί είναι πολλά περισσότερα από μια διάγνωση των μαθησιακών του δυνατοτήτων ή αδυναμιών!
